Yabukita is een Japanse thee-cultivar, oftewel een soort theeplant. Ontwikkeld aan het begin van de 20e eeuw, is het de meest gebruikte cultivar in de Japanse theevelden.
Hier is alles wat je erover moet weten.
Inhoudsopgave
Wat is een cultivar?
Een cultivar is een door mensen gekweekte variëteit van een plant, geselecteerd op gewenste eigenschappen zoals grote bladeren of een specifieke smaak. Yabukita, Benifuuki, Gokou en Samidori zijn namen van thee-cultivars.
Er zijn ongeveer tweehonderd Japanse cultivars, waarvan er slechts 119 geregistreerd zijn. De andere zijn willekeurige planten, bekend als zairai of yamacha.
Wat is Yabukita?
Yabukita is een Japanse thee-cultivar die 30% meer opbrengst levert dan traditionele theeplanten.
Het is ook koudbestendig, klaar voor de oogst tien dagen eerder dan andere planten en groeit in alle soorten bodems, wat de populariteit verklaart.
Welke thee wordt gemaakt van Yabukita?
Yabukita wordt voornamelijk gebruikt voor de productie van sencha, bancha en matcha, de bekendste Japanse groene theeën. Sommige producenten gebruiken het ook voor de productie van gyokuro.
Wat is de geschiedenis van Yabukita?
De geschiedenis van Yabukita is onduidelijk en verschillende bronnen rapporteren tegenstrijdige feiten.
Yabukita werd ontwikkeld door Sugiyama Hikosaburo, een thee-teler in de stad Shizuoka. Hij werd geboren in 1857 en besloot al snel om thee te gaan produceren. De eerste jaren waren moeilijk omdat zijn theeplanten van slechte kwaliteit waren.
In 1877 ontmoette hij thee-meester Yamada Fumisuke, die ermee instemde hem het vak te leren. Ze gingen samen Fumisuke’s planten oogsten. Fumisuke produceerde thee van hoge kwaliteit en was zeer serieus over het plukken van de bladeren.
Dit maakte de taak bijzonder moeilijk. In die tijd gebruikten boeren geen cultivars en plantten ze theezaden die allemaal verschillende planten en bladeren opleverden.
Dit bracht Sugiyama op een idee: hij zou alleen planten kweken van een plant met gewenste eigenschappen om de velden te uniformeren en het oogsten te vereenvoudigen.
Na jaren van onderzoek ontdekte hij dat dit niet werkte: de zaden gaven geen identieke planten. Uiteindelijk realiseerde hij zich dat hij een plant kon klonen door een tak af te snijden. Hij begon op zoek te gaan naar een superieure boom om te klonen en bezocht honderden locaties, waaronder de velden van anderen.
In 1908 vond hij er twee in een theeveld vlakbij een bamboebos. Hij noemde de eerste Yabukita, waarbij ‘Yabu’ ‘bamboebos’ betekent en ‘Kita’ ‘noord’, omdat deze uit het noorden van het veld kwam; de andere noemde hij “Yabuminami”, “bamboebos zuid”.
Hij kloonde zijn twee planten en plantte ze in een veld dat de prefectuur hem had geleend voor zijn experimenten. Hij ontdekte dat Yabukita een superieure plant was en besloot zich daarop te concentreren.
Sugiyama Hikosaburo stierf uiteindelijk in 1941 en maakte de officiële registratie van zijn cultivar niet mee. Na de registratie nam de populariteit van Yabukita enorm toe en in 1970 bedekte het al 80% van de velden.
De moederboom van Yabukita is vandaag de dag een nationaal monument in Japan.
Hoe smaakt Yabukita?
De smaak van thee hangt sterk af van de productiemethode. Zo heeft zwarte thee van Yabukita weinig gemeen met groene thee van dezelfde cultivar.
Toch wordt Yabukita gekenmerkt door een balans tussen wrangheid en zoetheid met kruidige tonen, afhankelijk van de kwaliteit. Het wordt over het algemeen gewaardeerd om zijn frisheid en complexiteit.
